Gun gecmiyor ki minik bizi sasirtip guldurmesin. Gelisim tum hiziyla devam ediyor, kelimelere hizla yenileri ekleniyor, sanirim her bir kac gunde bir yeni kelime ogreniyor Minik, aklima gelen yeni kelimeler manga ( mangal icin ), at dog ( hot dog isminde bir sarkisi olan cizgi film icin ), at , me ( kuzu icin ), meyme ( meyve icin ), sut, Elmo ( susam sokagi kahramani ) , cicek...aklima gelenler bunlar. Artik her hangi bir sikintisini ya da istegini anlatamamasi soz konusu degil, mutlaka bir yolunu bulup anlatiyor bize. hic birsey yapamazsa tutuyor elimizden goturuyor bizi konu her ne ile ilgiliyse oraya.Son bir ay cok yorucu ve ayni zamanda bir o
kadarda keyifli idi. O kadar haraketlendi ki ele avuca sigmaz oldu, bu isin zor tarafi, cunku aksam olupda Karan 7.30- 8.00 gibi yatinca bende de gart dusuyor. Yarim saat fazladan zor oturuyorum cunku onunla birlikde kalkip onun kadar kosturunca minik kadar enerjim olmadigindan aksam yorgun dusuyorum.Oglen uykusuna yattigi bir bucuk saat haric gunun tamamini sabah 7.30 dan aksam 7.30 'a kadar birlikde geciriyoruz minikle. Buna benim mutfaga girip yemek yaptigim zamanlar ya da yarim saatlik egzersiz saatleri dahil. Minigin son zamanlardaki en gozde oyunlarindan birisi ben yemek yaparken boyunun yetistigi ne kadar dolap varsa hepsini acip icindeki kap kacagi tek tek yerlere sacmak ve hatta bazilarini kendine basamak yaparak tezgahin uzerindeki meyvelere ulasmaya calismak :) Basta "hayir" diyerek onu engellemeye cok calistim ama yeni okudugum bir yaziya gore eger cocuk yaptigi isten cok zevk aliyorsa Hayir demenin cok da yapici olmadigi,ortami onun icin guvenli hale getirip istedigi gibi birakmanin onun gelisimi icin daha olumlu oldugu okuyunca ben aynen oyle yaptim, onun ulasabildigi tum dolaplari tek tek elden gecirip kirilacak, batacak ya da temizlik malzemesi gibi o na zarar verebilecek her seyi kaldirdim 
ve biraktim gonlunce oynasin diye :) Aslinda ben mutfakda iken benim yani da olmasi birazda isime geliyor cunku dedim ya minik cok hareketlendi, gozunden ayirdigim an bir muzukluk pesinde bulabiliyorum onu.Son yazimdan bu yana kitaplara olan duskunlugu biraz daha arti, hatta artik kendi begenileri var, kutuphaneye gittigimizde kendi kitaplarini kendi seciyor, oturuyor kitaplarin basina begenmediklerini arkaya atip, bol resimli ve renkli olanlarini bana getiriyor. Yalniz parkda artik eskisi gibi sakin oynayamiyoruz, Minik
gordugu her topun pesin dusup eger topu ele gecirirse arkasina bakmadan ortamdan uzaklasmaya calisarak hem beni zor dusumda birakiyor , hem de top sahibi minigi biraz uzuyor. Bu son gunlerde uzerinde calistigimiz konu , yani paylasmak. Okuduklarima gore paylasma duygusu 2 yasindan once ne yaparsak yapalim gelismezmis, Karan suan dunyayi sadece kendinden ibaret saniyormus, iki yasindan sonra eger ugrasirsak Minige paylasmayi ogretebilirmisiz. Yani bu demek ki onumuzdeki gunler top sahibi deger minikler icin biraz hayal kirikligi getirecek :))Bunun disinda son bir ay uyku yonunden ya da yeni cikan dislerin verdigi rahatsizliklar yonunden cok rahat gecti. Minik gece boyunce uyumayi iyice ogrendi, tum gece deliksiz uyuyunca da sabah pur nese kalkip hepimiz gune pozitif basliyoruz. Dislerimiz hala cikmaya devam ediyor ama sanirim Karan artik onlara da alisti, cunku benim kahraman oglum hic sorun etmiyor dis acisini artik.
Buyudukce zorlasiyor ama bir o kadarda keyifli bir hal aliyor Karan'la yasam, artik Karan'la manav alis-verisine gidemez oldum mesela, cunku ben bir yandan birsey almaya calisirken benim meyve delisi oglum yakin tezgahlardaki elma, armut ya da allah ne verdiyse alip bir guzel yemege basliyor. Hali cok komik ama bir tarafdan alis-veris edip bir an once eve gidip gunun geri kalan rutinlerine kosturmaya calisirken cok zor oluyor. Konuya yeni cozumumuzde artik alis-verislere esimin uygun oldugu gunler birlikde gitmekle oldu, oyle olunca birimiz Karan'la ilgilenip digerimiz de alinacaklar listesini tamamlaya biliyor :)
Burada gunlerimiz boyle Karan'la dolu ve kosturmayla geciyor, zaman oyle cabuk geciyor ki Minikle haftalarin nasil degistigi bile anlamiyorum. Bazen cok uzuluyorum zamanin bunca hizli akip gitmesine,cunku Karan buyudukce daha bagimsizlasiyor, daha fazla isini bana ihtiyac duymadan yapiyor. Cogu zaman gurur duyuyorum bununla ama bazen bana olan yakinligi azaliyor diye uzuluyorum, yurumeyi ogrenmeden once nasil hep kucagimda yanagini ope koklaya tasadigimi dusunuyorum...
Hayat iste, biz de birilerinin canindan, yanagindan kopup gelmedik mi bu gunlere ...
